Bedrettin Şimşek Sitesi

Eğer büyük yolsuzlukların etrafa saçıldığı günümüzde, Ankara’da, Mecliste, Bakanlıklarda, Hükümet Koridorlarında Atatürk’ün bir hayaleti dolaşsaydı ne olurdu? Aydınlanmacı yazar Bedrettin Şimşek’ten tam da bu soruya yanıt veren eğlenceli bir roman

24 Kasım 2011 tarihli Cumhuriyet gazetesinin kitap ekinde yayınlanan bir yazıda Schiller’in dâhiyi saf ve düşünceli olmak diye nitelemesinden hareketle, Orhan Pamuk’un da saf ve düşünceliyi bütünleştirdiği anlatılmış, böylece bir dahi olduğu ima edilmiş. Makalenin yazarı profesör, çevresine iyi bakmadan onu Türk edebiyatının en büyük yazarı gibi göstermiş.

Günümüzde aşk üzerine yeni hiçbir şey söylemeden sayısız aşk kitabı yayınlanıyor. Öyle çok tarih romanı çıkıyor ki, hepsi birbirinin tekrarı. O kadar kitap adeta bir şablona bakılarak yazılıyor ve tüm bu kitap dağı arasında bugüne ayna tutan bir tane bile yok. Çünkü yazarların kopya çekmeden yazabilecekleri bir hayal güçleri yok.

Profesör Onur Bilge Kula’nın 24 Kasım 2012 tarihli Cumhuriyet gazetesi kitap ekinde, Orhan Pamuk’un Saf ve Düşünceli Romancı adlı kitabı üzerine yayınlanan makalesi modern yazarımızın romancılığını Schiller’in aynı adlı eseri üzerine kurduğunu bize anlatmaktadır.

Benim kendimi son kitabım ‘Tehlikeli Düşünceler’ vesilesiyle Türk edebiyatının en büyük yazarı ilan etmem ne kadar tuhafsa, bu iddiaya sessiz kalınması bundan da tuhaf bir şeydir. Başka bir ülkede bu çeşit bir iddiayla ortaya çıkan kimse alay konusu olur. Oysa ne gariptir ki, ben alay konusu bile olmadım. Acaba bir meczup lafını da mı hak

Schiller’in tarif ettiği ve çocuksu niteliğinin olduğunu söylediği saf, düşünceli edebiyat, aslında aydınlanma edebiyatıdır. Bu yüzden edebiyatta saflık aranacaksa, bu Orhan Pamuk’un temsilcisi olduğu içi karanlık post modern edebiyatı olamaz. Çünkü saflık, aydınlanma ve çocuksuluk arasında bir ilişki söz konusudur. Şöyle ki: Çocuğun içi saf olduğundan aydınlıktır; o halde aydınlanmış insan ilk çocukluk haline geri

Herkes ahkâm keserek önemli bir konuda ciddi bir roman yazabilir. Ama okurunu güldürmeyi vaat edebilecek kaç yazar var? Nitekim her gün beş roman yayınlandığı söyleniyor; okur yine de espri kıtlığından açlık çekiyor. Ya yazarların ele aldıkları konuların birbirinin aynısı olmasına ne demeli? Oysa bir yazar, eğer cesareti varsa, tanınmış bir eseri alıp tekrar yazmayı deneyebilir,